De Mannen

Op deze pagina treft u om te beginnen een aantal statiefoto's aan die gemaakt zijn tijdens de jaarlijkse retraites in Spaubeek.
Vervolgens allerelei anekdotes uit de 5 à 7 jaar die wij op het Veldeke hebben doorgebracht (klik hier)
En dan hier nog wat losse foto's van diverse mannen (en vrouwen!)

Statiefoto's

Onderstaande foto werd genomen in oktober 1963 tijdens de retraite in Spaubeek.

Klik hier voor een grote versie in .pdf (opent in nieuw venster)

De linksboven in-de-lucht-hangende mannen hebben een gelijkaardige retraite één jaar tevoren ondergaan – m.u.v. Bert Claessen - en werden geen tweede keer toegelaten (hoe ze daar ook om smeekten). Bert Claessen weet niet meer waar hij is (tijdens het schieten van bovenstaande foto welteverstaan).

Helaas is er een aantal niet meer in leven (de kruisjes in de foto hebben betrekking op de situatie 2014)

Alphons van de Kragt
Gerard Dassen
Jo Vliegen
Frank Tossaint
Toine Pans
Servé Janssen
Arnaud Dubislav
Benno de Waal
Jo Persoon
Henk Heuberger
Louis van den Bongaert
Camille Keijsers
Ben Nelissen
Jan Halders
John Stols

Bovenstaande foto is gemaakt bij onze retraite in Spaubeek in 1963.
Een enkeling (Jean Jacobs) staat ook op de foto van de retraite in Spaubeek van 1962. Die foto staat hieronder links. Klik op het onderschrift om hem groot weer te geven met vermelding van de namen voorzover we die konden achterhalen (de foto opent in een nieuw venster). Velen van ons zullen de nodige mannen op die foto herkennen omdat ze wellicht een jaar of meer samen in de klas hebben gezeten. Want officieel was de HBS een vijfjarige opleiding, maar sommigen vonden (achteraf terecht) dat er belangrijker dingen waren dan studeren. Dus die deden er een ietsje langer over. Wie minimaal 3 keer was blijven zitten kreeg van De Beer de titel "aartsvader".

Maar het omgekeerde kwam natuurlijk ook voor: klasgenoten die er juist een jaartje langer over deden. Daarom rechts hieronder de foto van de retraite in 1964. Zonder de Pie, want die was toen al met pensioen. Ook hier kunt u weer op het onderschrift klikken voor een grote versie met namen.

........................ xx............retraite 1962..............................................................retraite 1964

terug naar boven

Verhalen en anekdotes

We hadden het net over de retraites in Spaubeek. Ieder had daar een eigen kamertje waar je je retraitegedachten in een speciaal schriftje kon noteren.
's Ochtends vroeg werd je dan gewekt met een klop op de deur en een stem die zei: "Geloofd zei Jezus Christus". Ons was vooraf gezegd dat je dan verondersteld werd te bevestigen dat je wakker was met de woorden: "In alle eeuwigheid amen".
Maar dat ging wel eens mis. Als je net wakker wordt in een vreemde omgeving moet je altijd even nadenken over waar je ook alweer was. Als het te lang duurde werden het klopje en de Woorden nog eens herhaald en dan kwam het vereiste antwoord er meestal wel, wat gehaast, uit.
Het werd minder op prijs gesteld dat een van ons luid en duidelijk "godverdomme" antwoordde, waarop de brave klopper zijn oproep herhaalde, met gelijkblijvend resultaat. Dat kwam de sereniteit niet helemaal ten goede en gaf op de ochtendsessie toch wat wrijving tussen leiding en discipelen...
Frans Groutars had nog wat eigen herinneringen:
Tot mijn eigen verbazing merkte ik dat ik dat het het fijn vond om af en toe verplicht even in contemplatie te gaan en op mezelf teruggeworpen te worden. Had ik misschien vaker in mijn leven moeten doen. Ik heb al jaren op mijn lijstje staan om een paar dagen in de Abdij Benedictusberg door te brengen. Misschien is dit de aanleiding om dat toch maar eens te gaan doen.
Memorabel was ons uitstapje naar de wedstrijd van Ajax in de Europacup op de woensdagavond.
We hadden het goed voorbereid, klommen via een raam uit het klooster (lieten dat open staan) en mochten bij de uitbaatster van het plaatselijk café in de huiskamer kijken met een biertje.
Dat ging prima tot plots pater Oomens achter ons stond. Ik denk nog steeds dat iemand die jaloers was dat hij niet mee mocht ons heeft verraden. Kinderachtig. De laatste dag kregen we van de Gerra nog een uitbrander, maar ik zie Laetus nog altijd achter hem staan met pretlichtjes in de ogen. 

Luchtiger ging het toe op de zaterdagavonden in het Dinghuis. Daar mochten op zaterdagavond (en zondagavond?) de scholieren van het Veldeke en de PPW dansen met de meisjes van de MMS en het Jeanne d'Arc Lyceum. Zie ook het artikel hierover in Stroomop.
Volgens één bron had dit alle plaats onder toezicht van de diensthebbende lerarenen werden er alleen frisdranken aangeboden, geen bier. Sluitingstijd was al om 23.00 h.
Huib Huijnen herinnert zich wat anders:

"Ik heb daar jarenlang voor de muziek gezorgd. Frank Vlaskamp had de muziek opgezet en later ben ik met hem meegegaan en heb ik het van hem overgenomen. Toen ik meekwam met Frank was ik officieel veel te jong.  Daar kwamen ze pas een jaar later achter en toen konden ze me moeilijk wegsturen.
Nee, er waren géén leraren betrokken bij het Dinghuis.
Er was een jonggehuwd stel (Lücker-Willems) gevraagd. Ze woonden ook in het Dinghuis; zij dreven de bar etc. en hielden toezicht.
Bij de deur stonden twee stoere heren die je lidmaatschapskaart controleerden.
Één keer heb ik de beheerders een handje geholpen. Ik heb nooit gezien dat er gevochten werd of zo, maar om de een of andere reden wilden ze een keer de zaak leeg hebben. Sluitingstijd, ik weet het niet meer, maar in elk geval: de meute wenste niet te vertrekken. Ik heb dat even aangezien, maar toen verstandig praten van de beheerders niet bleek te helpen heb ik de geluidsinstallatie laten rondzingen. Een keihard, doordringend gefluit. Ik kon 133 Watt weg pompen en dat is echt heel veel. Mijn grootste zorg was de versterker, een hele oude Philips, met hele bijzondere buizen. Gelukkig had dat ding een kwikdampgelijkrichter: een buis die blauw oplicht en wanneer ze meer stroom moet leveren wordt het licht feller. Ik kon dus het volume zó blijven regelen dat dit "signaal"
aangaf dat ik het niet te gek maakte. Binnen enkele minuten was de tent leeg.

Ik durf er niet om te wedden, maar eigenlijk denk ik dat er wel bier was. De beheerder zag erop toe dat het niet te gek werd. Ik weet het niet zeker omdat ik toen geen bier dronk. Ik was "in functie", was akelig zuinig op de beperkte spullen die we hadden en wilde dus absoluut een heldere kop hebben, en daar past bier niet bij, dus IK heb het daar niet gedronken, maar volgens mij was het er wel.
In het najaar verkocht Woepen (Wolfs en Penders, Tweebergerpoort) wat hij aan ellende had ingeruild: de hele tent stond dan vol stokoude radio's, pick-ups etc. Frank en later ook ik (Frank is ouder) kochten daar voor een appel en een ei wat ons bruikbaar leek, knapten dat op en verkochten het weer. Franks oudere broer Guus was Franks "agent" in Nijmegen: hij studeerde daar en kende dus nogal wat studenten. Die kon wel wat afzet maken! Wanneer er een jaar later of zo, een klacht kwam over een apparaat, wist Frank meteen "o ja, dat was die Nordmende met maar één fm-triode" of zo. Uiteraard werd er garantie gegeven en werd een klacht opgelost. Wanneer we het niet echt in orde konden krijgen werd gesloopt, maar dat was wel héél zelden.
Bijzonder: we moesten een keer om een probleem oplossen met toepassen van een serieweerstand, maar die moest wel 40 watt zijn: een knoeperd en dat werd ook werkelijk warm. Oplossing: weerstand in de kast van die radio tegen de bovenkant geschroefd en het geheel verkocht onder de noemer: dubbele functie: radio én stoof. Is aan een student verkocht....."

Maar dat dus over het Dinghuis. De werkende jeugd had de Bergmanssociëteit in de Breestraat; in die tijd moest er Onderscheid zijn...

Doch wenn man Glück hat..

Leuk, naar het Dinghuis, maar je kon natuulijk ook gewoon geluk hebben, dan kreeg je van de meiden van Stella Maris zomaar een uitnodiging voor de klassenfuif...

Retenue!!
Op de lagere school moesten we wel eens schoolblijven. Op het Veldeke was dat ook wel eens nodig, maar daar vond men het sjieker om het Franse woord te gebruiken en sprak men over "Retenue". Dan moest je dus op de vrije woensdagmiddag naar school komen om daar al dan niet zinnige dingen te doen. Ter herinnering ontving de penitent een fraai gecalligrafeerd document dat ook door een van de ouders ondertekend moest worden. Die ouder kon dan toevallig ook een leraar zijn....
terug naar boven

Spieken??
Nee.. dat deden we toch nooit??
Lees hier een prachtig stuk over dit onderwerp, geschreven zowel vanuit het perperctief van leerling als dat dan leraar door, uiteraard, John Candel.

Een blijde boodschap en wat leedvermaak....
Lambert van Lieshout herinnert zich:
Af en toe ging er ’s morgens tijdens het speelkwartier ineens een gerucht over de speelplaats dat we die middag misschien VRIJ zouden krijgen. De reden voor dit heuglijk gebeuren kon heel divers zijn zoals b.v. “ijsvrij”. De hele goegemeente dromde dan samen voor het bordes in de hoek bij de kapel. Om de directeur wat onder druk te zetten werden vaak toepasselijke leuzen geroepen. Gespannen keek iedereen dan naar de deur om te zien wat er zou gebeuren.
Als de directie eens over het hart streek verscheen er een kleine delegatie op het bordes en werd inderdaad onder luid gejuich een middag vrij gegeven. Als ze het niet nodig vonden kwam vaak alleen conciërge Max naar buiten, die met afwerende handgebaren duidelijk maakte dat het er niet in zat. Of ze lieten het gewoon doodbloeden, waarna de meute zich morrend verspreidde.

Een van de gelegenheden waarbij dit hele tafereel zich afspeelde was eens op 13 mei, de naamdag van Sint Servatius. Dit keer werd het bekende lied van “O, Sint Servatius” gezongen (lees hier de tekst en beluister). Ook deze keer lukte het niet en werden we gemaand om te vertrekken! Dit gebeurde schoorvoetend met uitzondering van één jongen die naast de kapel staande nóg een keertje begon te zingen. Hij had echter niet in de gaten dat Hoekstra heel sneaky buitenom was gelopen en nu van achteren kwam aanlopen. Na een schop onder zijn kont (moet je nu nog eens proberen) hield het zingen abrupt op… En natuurlijk kreeg hij minstens één retenue straf.

Vermakelijk vond ik ook dat als het ’s winters gevroren had dat dan een heel stel scholieren bij het hek stond. De daar vaak liggende poelen waren dan bevroren en dus was het heel leuk om te kijken hoe de aankomende fietsers onderuit gingen. En om ze dan natuurlijk uit te lachen.

Allerlei Foto's
...kijk gauw hier of u er zelf bij staat, in een al dan niet compromitterende situatie.......